Bosanski ljiljan

Bosanki ljiljan ( Lat. Lilium Bosniacum ) doseže visine između 30 i 90 centimetara. Cvijet je od zlatno žute do žuto-narandžaste ili žućkasto crvene boje. Cvjeta u maju i junu. Na vrhu stabljike obično ima jedan do tri viseća cvijeta, čije su latice debele i savijene unatrag. Prašnici strše i intenzivnije su pigmentirani od latica.

Ljiljan se još naziva i zlatni ljiljan, koji je bio simbol dinastije Kotromanića u srednjovjekovnoj Bosni. Od kada je Bosna i Hercegovina ponovo postala nezavisna država, 1992. godine, zlatni ljiljan se nalazi na zastavi i grbu Republike, ali i Armije BiH. „Bosanski ljiljan najčešće raste na tamnim, crnim kamenim podlogama: mramoru, bazaltu ili nekom od vrsta umjetnog kamena. Bijelog ili žutog varijeteta, ponekad ga možemo naći zagasito oker boje, boje mesinga, posve presvučenog pepeljastom koprenom, ili samo prošaranog modrim pjegama bakrenog oksida. Iznimno ga možemo vidjeti srebrenasto sjajnog, teškog sjaja kroma ili jasno zlatne boje kako svjetluca iz daleka. Možemo ga naći i na malim betonskim podlogama kojom se pokrivaju sasvim mali prostori za urne, a raste i u uglovima in memoriam pločica od nehrđajućih materijala.Lilium bosniacum ne pripada carstvu flore, on pripada carstvu mrtvih i cvjeta u tišini memorijalnih parkova, po razbacanim haremima i grobljima na periferijama megalopolisa ili sasvim nepoznatih i beznačajnih mjesta Evrope, Amerike, Australije…
Stiješnjen između lavina vojni sa Zapada i s Istoka, biva skoro zatomljen u velikom Osmanskom Carstvu, a povijesnom smjenom tuđih suverena počinje stidljivo da klija iz starih gotovo zaboravljenih rukopisa na bosančici, da bi konačno u posljednjem krvavom nevremenu, kad se na očigled takozvane svjetske javnosti, pa čak i uz neposredno prisustvo vojnih snaga Ujedinjenih nacija, vršila bešćutna, gola i sirova fizička likvidacija jednog etnosa, bosanski ljiljan postao tužnim simbolom pripadnosti jednom nesretnom prostoru. Postao simbolom tvrdoglave bosanske opstojnosti“.(Ulomak iz knjige pripovijedaka “Na jugu ljiljani”, 2009.)